خاموش اما پر التهاب

با قافله می روم

دیریست جاده محزونست

و چشمان پر فروغم

در آن دوردست نیازی می جویند

بر لحظه های گذرم

شوق رفتن می خواند و خیال

یکه و بی صدا

به آن تبار سفر می کنم

که دلاوران خاکش با سلاح آفتاب

به قلب دون صفتان می تازند ...